Μάθημα δημιουργικής γραφής

Αυτή

Αν ήμουν μια σκέψη σου θα ένιωθα καλύτερα. Αλλά δεν είμαι ούτε αυτό. Είμαι για σένα αντικείμενο μελέτης, το ραβδί που ψάχνει λίγο χρυσό ανάμεσα στις φιλάργυρες ζωές μας. Είσαι γεμάτος δόλο. Με εκμεταλλεύεσαι όσο δεν πάει. Αν σταματήσω να σου μιλάω να δούμε πως θα γράφεις τα βιβλία σου. Ότι κάθομαι και σου λέω, την επομένη μέρα το βρίσκω γραμμένο. Γράφεις αλλά τη νύφη την πληρώνω εγώ. Ευτυχώς που δεν γράφω κι εγώ αλλιώς θα σκοτωνόμασταν κάθε μέρα. Όλη μέρα δεν εκπέμπεις παρά ψύχος. Με θέλεις μόνο σαν εξάρτημα. Σαν ζώο εργασίας. Θέλεις μόνο να κυριαρχείς πάνω μου. Μ’ έχεις καταντήσει σκλάβα που περιμένει κάποια απελευθέρωση, την οποία ίσως κάποτε μου παραχωρήσεις. Όταν θα’ χεις βρει ίσως μιαν άλλη. Σαν έρημος στέγνωσα κοντά σου, που θέλει πότισμα. Έσταξες καμιά φορά κι έγλειψες κόκκινο κρασί από τις ρόγες μου για δυο ολόκληρες ώρες, για να νιώσω κι εγώ κάτι; Μου ψιθύρισες ποτέ βρομόλογα στο αυτί; Εσύ τελειώνεις στο πι και φι. Ούτε ένα λεπτό δεν κρατάς. Ούτε ένα λεπτό. Είμαι για σένα η ανάπαυλα του ενός λεπτού και του ενός τσιγάρου, λίγο πριν ξαναρχίσεις το γράψιμο. Λίγο πριν κρυφτείς πίσω από ένα νέο παραπέτασμα καπνού.

Αυτός

Σπάω το βουλοκέρι της σάρκας μου. Δεν θέλω πια να φάω, να πιω, ν’ αναπνέω, ν’ αγαπήσω γυναίκα, άντρα παιδί ζώο. Δεν θέλω να πεθάνω. Δε θέλω να σκοτώνω. Θέλω να γράφω. Θέλω να κατοικήσω στις φλέβες μου, στο μεδούλι των οστών μου, στον λαβύρινθο του κρανίου μου. Αποσύρομαι στα εντόσθιά μου. Κάθομαι στα σκατά μου και στο αίμα μου. Οι σκέψεις μου είναι πληγές στο μυαλό μου. Το μυαλό μου είναι μια ουλή. Θέλω να είμαι μια μηχανή που καταγράφει ιστορίες. Δεν είσαι η ερωμένη μου, είσαι το αναπηρικό καροτσάκι του μυαλού μου. Μεταβάλω το γάλα του στήθους σου σε θανατηφόρο δηλητήριο. Πνίγω τον κόσμο που γέννησες ανάμεσα στα σκέλη σου. Τον θάβω στον κόλπο σου ξανά. Κάτω η ευτυχία της υποταγής. Περνάω κρατώντας μπαλτάδες μες απ’ τη μήτρα σου. Γράφω, για μένα, σημαίνει ανοσία στον πόνο.

Kαλοκαίρι όλο το χρόνο

Κάνω χρόνια αυτή τη δουλειά. Μετά το πέρας της υπηρεσίας έρχομαι εδώ και σκάβω. Σκάβω αργά με προσήλωση. Τριανταπέντε χρόνια δουλειάς. Μετά το οχτάωρο. Τριανταπέντε χρόνια σκάψιμο. Κάθε μέρα. Έστω και μια φτυαριά. Μια φτυαριά τη μέρα είναι άλλωστε λογαριασμός για το έργο. Για να θεωρείσαι εργάτης σκαφτιάς πρέπει κάθε μέρα να ρίχνεις έστω μια φτυαριά. Όπως για να θεωρείσαι συγγραφέας αρκεί μια αράδα κάθε μέρα. Το σκάψιμο με βοηθάει να σκέφτομαι. Κάθε φτυαριά είναι και μια σκέψη. Τώρα σκέφτομαι πως τελειώνει το οχτάωρο των τριανταπέντε χρόνων τελειώνει και το σκάψιμο. Ονειρεύομαι να φύγω για κει που είναι καλοκαίρι όλο το χρόνο, για το υπόλοιπο της ζωής μου. Να αφήσω πίσω τα τριανταπέντε χρόνια δουλειάς. Κάθομαι και θαυμάζω αυτό το έργο τέχνης που έφτιαξα με τα χέρια. Δύσκολα μπορώ να το αποχωριστώ. Μα με συγκινεί το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω πάλι εδώ. Ο λάκκος που έσκαψα είναι τόσο ίσιος που μπορείς να στρώσεις χάμω και να κοιμηθείς. Έχει βάθος γύρω στο ένα ογδόντα, δείχνει μια χαρά, μπορείς να δώσεις έναν πήδο και να μπεις μέσα.

Επισκεπτήριο

«Μόνος, είμαι πάντα τόσο μόνος», επανέλαβε ο άνθρωπος που βρισκόταν Μέσα. Οι λέξεις του άγγιξαν στα τρίσβαθα τον άνθρωπο που ερχόταν απ’ Έξω, ο οποίος του είπε εξομολογητικά, «το ίδιο κι εγώ, είμαι τρομερά μόνος». «Μα, νόμιζα πως στον έξω κόσμο δεν είναι κανείς μόνος», είπε με έκπληξη ο άνθρωπος που βρισκόταν Μέσα.

Αξιωματικός υπηρεσίας

Ο αξιωματικός υπηρεσίας τον ρώτησε από πού έρχεται, μα αυτός δεν ήξερε τι να απαντήσει γιατί ερχόταν απ’ το πουθενά. Κι όταν ο αξιωματικός υπηρεσίας τον ρώτησε πού πηγαίνει αυτός πάλι δεν μπορούσε να απαντήσει γιατί πήγαινε εκεί όπου είχε ξεκινήσει, δηλαδή στο πουθενά.

 

Η βιβλιοθηκάριος Τζένη

Στις ερωτήσεις για την αγάπη έδινε απαντήσεις για τον έρωτα. Η βιβλιοθηκάριος Τζένη, η παλαιοτέρα υπάλληλος της μικρής μας πόλης, ανύπαντρη, γεροντοκόρη κατά τα κοινώς λεγόμενα, δέχτηκε να μιλήσει για τη ζωή και την καριέρα της. Ο εκκολαπτόμενος δημοσιογράφος της έκανε περίεργες και στριφνές ερωτήσεις. Πάντα οι αρχισυντάκτες στις μεγάλες εφημερίδες ζητάνε δύσκολα πράγματα απ’ τους μαθητευόμενους μάγους της δημοσιογραφίας. Μα η βιβλιοθηκάριος Τζένη απαντούσε με άνεση. Κάθε απάντησή της υπήρχε μέσα στα βιβλία που τακτοποιούσε με ζήλο στα ράφια όλη της τη ζωή. Ακόμα και κάθε της παύση είχε τη στίξη του αγαπημένου της συγγραφέα. Ο δημοσιογράφος ένιωσε πως η βιβλιοθηκάριος Τζένη τού έκανε δώρο ένα καινούργιο, εύθραυστο και αβέβαιο κομμάτι του εαυτού του. Κάθε απάντησή της ήταν ένα ερωτικό κάλεσμα. Εν κατακλείδι η απάντηση στις ερωτήσεις σου είναι ο έρωτας, τού είπε και του έδειξε το βάθος του διαδρόμου στο ημίφως ανάμεσα από τόσα βιβλία και τόσες απαντήσεις. Και τον πήρε απ’ το χέρι να τον οδηγήσει εκεί στο βάθος. Κι εκείνος τη ρώτησε, τι είναι εκεί στο βάθος; Εκεί στο βάθος είναι ο θάνατος του απάντησε, αλλά μη φοβάσαι.

Ψεύτικες βλεφαρίδες

Και να που στρίβεις στη γωνία και τη βλέπεις μπροστά σου. Την πρώτη σου αγάπη. Εκείνο το θαυμάσιο κορμί. Εκείνο το γλυκό πρόσωπο. Εκείνο το σταρένιο χρώμα στο δέρμα του λαιμού. Εκείνα τα μάτια που σε διαπερνούν, εκείνες τις φοβερές γάμπες που σε σκλαβώνουν. Αλλά, στρίβοντας στη γωνία δε βλέπεις παρά όλα αυτά που χάθηκαν για πάντα. Μονάχα ο κίτρινος ήλιος που τρεμοπαίζει κι η αφόρητη ζέστη κι όλα όσα χάθηκαν μέσα σ’ ένα πιθάρι από λίπος, ρυτίδες, σακούλες στα μάτια, λεκέδες, κιρσούς, βαφές μαλλιών, μακιγιάζ και ψεύτικες βλεφαρίδες. Κυρίως ψεύτικες βλεφαρίδες.

Άρλεκιν

Αυτή φυλακισμένη σε κουζινάκι της ενδοχώρας. Αυτός ράθυμος ηδονιστής. Συναντιούνται τόσο αργά όσο η φωτιά με το νερό. Αυτός τη χαϊδεύει στα γόνατα. Αυτή παίρνει το χέρι του στο χέρι της. Αυτή οκνηρή μα ηδονική. Οι λέξεις σα να τις έχει κυλήσει στον ουρανίσκο πριν τις εγκαταλείψει στο κενό. Αυτός την αγκαλιάζει. Η σάρκα της αφράτη και ζεστή. Αυτός είναι ότι αυτή ποθεί κι ονειρεύεται. Αυτός τη ρίχνει στο κρεβάτι. Σκύβει πάνω της. Αυτός γλιστρά το δάχτυλό του μέσα της. Την τραβά πάνω του και βυθίζεται μέχρι τέρμα. Αυτή του γλείφει το λαιμό, τις μασχάλες και τ’ αυτιά. Αυτή βγάζει βαθύ αναστεναγμό κι αφήνεται πάνω του. Αυτός τη γυρίζει ανάσκελα και της σηκώνει τις γάμπες πάνω απ’ τον ώμο. Αυτή πονάει και ουρλιάζει και χτυπιέται. Αυτός δεν μπορεί να κρατηθεί. Τραβιέται κι αφήνει ελεύθερο το χείμαρρό του στον αφαλό της. Αυτή ξαπλωμένη ανάσκελα. Τα μάτια της γυαλίζουν. Οι γάμπες της μισάνοιχτες κι η σάρκα της ανατριχιάζει ελαφρά. Αυτός ξεψυχισμένος δίπλα της. Αυτός ένας ράθυμος ηδονιστής. Αυτή φυλακισμένη σε κουζινάκι της ενδοχώρας. Με τα μανίκια ανασηκωμένα μαγειρεύει για το σύζυγο και τα παιδιά. Το κορμί της σιγοβράζει κάτω απ’ το μαύρο μακό, μακριά απ’ όλες τις προκλήσεις. Απ’ το καλό και το κακό.

Νυχτερινή έξοδος

Μόλις επέστρεψαν απ’ τη νυχτερινή τους έξοδο. Σχεδόν ξημερώματα. Μπροστά στην πόρτα του σπιτιού τους κείτονταν μια φιγούρα. Μιαν ανθρώπινη φιγούρα σκεπασμένη με βρεγμένες εφημερίδες. Μια βρόμικη και μαλλιαρή μορφή που ’χε καλυμμένο το πρόσωπο μ’ ένα ξεφτισμένο καπέλο. Έμοιαζε με κλόουν που κάνει το νούμερο του πεθαμένου στο τσίρκο. Διάολε! μουρμούρισε ο άντρας και πλησίασε με κάποια προφύλαξη. Έσπρωξε με το πόδι του τη μορφή και ψιθύρισε: πεθαμένος είναι. Η γυναίκα έσκυψε και τράβηξε το καπέλο απ’ το πρόσωπο του νεκρού. Είχε μιαν έκφραση ευχαρίστησης κι ένα ηδονικό μειδίαμα χαράς κάτω απ’ τα γένια και τη βρώμα. Ο άντρας έβαλε ξανά το καπέλο στο πρόσωπο του νεκρού και τηλεφώνησε στην αστυνομία, λέγοντας πως, ένας αλήτης είχε βρεθεί νεκρός μπροστά στην πόρτα του σπιτιού τους. Ο άντρας με τη γυναίκα του έχοντας ανεπτυγμένο το αίσθημα του καλού πολίτη, αποφάσισαν ν’ αναλάβουν τα έξοδα της κηδείας για να μην καταλήξει το πτώμα στον κοινό τάφο των αστέγων του δημοτικού κοιμητηρίου, μιας κι είχε βρεθεί μπροστά στην πόρτα του σπιτιού τους. Μάλιστα αποφάσισαν πως θα κάνουν μιαν ευπρόσωπη κηδεία πρώτης τάξης καλώντας συγγενής, φίλους και γνωστούς, που για έναν αλήτη δίχως όνομα ήταν μια πολυτέλεια, την οποία όσο ζούσε δε μπορούσε να τη διανοηθεί.

Άνεμος

Αυτή έχει σκύψει σε ορθή γωνία. Αυτός, της έχει κατεβάσει το παντελόνι και την κιλότα μέχρι τα γόνατα. Όρθιος προσπαθεί να βρει στόχο. Κάθε τόσο σαλιώνει το πέος του. Διαρρηγνύει τον πρωκτό της κι αυτή κρατιέται να μη βογκήξει. Προσπαθεί να μείνει ασάλευτη στη στάση της, να τον ικανοποιήσει πλήρως. Νιώθει το σφικτήρα της έτοιμο να σπάσει. Φυσάει. Ξαφνικά βλέπει ένα χαρτονόμισμα κάτω στο χώμα να το παρασέρνει ο άνεμος.

Φετίχ

Την παρακολουθώ να κάνει ντους. Καθώς εξέρχεται φιλώ τις θηλές και τον αφαλό της. Της ζητώ να μου δώσει το βρακί της να κρεμαστώ.